HISTORIA INKÓW

Państwo Inków, dawniej zwane Królestwem Cuzco, w czasach swojej świetności zajmowało tereny dzisiejszego Peru, Ekwadoru oraz częściowo Boliwii, Chile, Kolumbii i Argentyny. Powstało w XII wieku i w niespełna 200 lat stało się rozległym imperium, któremu nie było równych. Zamieszkiwane było przez około 12 milionów mieszkańców. Inkowie nie znali pisma, posługiwali się systemem węzełkowym – quipu.

Stolicą, było położone na 3 tys. m Cuzco, zwane „pępkiem świata”, a obecnie jedno z najstarszych miast Ameryki Południowej. Innym, znanym i pełnym tajemnic miastem Inków jest, a może jednak było, to Machu Picchu.

Na czele Imperium stał Sapa Inka – syn słońca i boski namiestnik. Inkowie wierzyli w Słońce jako stwórcę świata i uznawali je za główne bóstwo dlatego też władcy uważni byli za potomków Słońca i czczeni byli jak bóstwa.

Zajmowali się głównie rolnictwem, na trudnych terenach górskich budowali słynne tarasy z rozległym systemem nawadniającym, na których uprawiali rolę. Hodowali również zwierzęta: świnki morskie- uchodzące za przysmak, alpaki i lamy. Oprócz rolnictwa zasłynęli jako budowniczowie dróg i mostów – głównie wiszących. Do tej pory wprawiają w zadumę monumentalne budowle wznoszone z olbrzymich głazów bez użycia zaprawy.

Koniec Imperium Inków nastąpił w pierwszej połowie XVI wieku. W roku 1531 Franciszek Pizarr wraz z Hiszpanami najechał kraj i rozpoczął jego podbój. Ostatni władca Inków – Tupac Amaru – zginął w 1572 roku.

Niewykluczone, że gdyby nie inwazja Hiszpanów oraz epidemia ospy, to państwo istniałoby do dziś.